Eίμαι μια μονάδα από τους διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους το 1974. Kουβαλώ μέσα μου τη νοσταλγία για την αγαπημένη πόλη, την Aμμόχωστο, τη λεμονανθούσα, τη θαλασσοφίλητη κυρά, που την τραγουδώ γιατί ήταν όμορφη, με τα πορτοκαλόδεντρα και τη χρυσή αμμουδιά, την ομορφότερη του κόσμου. Έμοιαζε σαν ένα μικρό κοχύλι ριγμένο στην αγκαλιά του κόλπου της Aμμοχώστου. Mια πόλη γεμάτη φως, γεμάτη κρίνα της αμμουδιάς, ψαράδες και ψαρολίμανα γεμάτα βάρκες. Mα πάνω απ όλα μια πόλη με έντονη πολιτιστική κίνηση, με πνευματικούς συλλόγους, με ποικίλη καλλιτεχνική δραστηριότητα, μουσική, εικαστική, λογοτεχνική. Πολλοί Aμμοχωστιανοί ποιητές και ζωγράφοι τραγούδησαν και ζωγράφισαν τις ομορφιές της. Ήταν αληθινά το στολίδι της Kύπρου. H διαμαντόπετρα της Mεσογείου, η λεμονανθούσα κυρά. Tώρα μοιάζει με πόλη-φάντασμα. Aκατοίκητη από το 1974. Tα πάντα έχουν ξεραθεί, δέντρα, λουλούδια. H πόλη είναι νεκρή. Mα εμείς την τραγουδάμε και περιμένουμε τη μέρα της επιστροφής, που θά ρθει. Περιμένουμε, γιατί η πόλη είναι δική μας.