Πολλά γράφηκαν και λέχθηκαν για τη στάση μου στο αντάρτικο, την προσχώρηση μου στον ΕΛΑΣ, τον αγώνα του ΕΛΑΣ. Έγιναν κριτικές ευνοϊκές μα και αντίθετες. Κάθε ένας κρίνει με το χαρακτήρα του, νομίζοντας τις σκέψεις του σαν μόνον ορθές· άλλος πάλι έχει προκατάληψη κρίνει με κακή πίστη και άλλος κρίνει κακά από άγνοια. Υπάρχουν ακόμη και συμπαθούντες τον απελευθερωτικόν αγώνα που δεν ξαίρουν τα γεγονότα. Οι εαμικές εφημερίδες, τα περιοδικά και διάφορες μονογραφίες έγραψαν αρκετά και μπορούσε όποιος ενδιαφερόταν και ήθελε, να μάθει τι έγινε στην Ελλάδα τα χρόνια της κατοχής με τον εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα, μπορούσε να ξαίρει αρκετά. Από υποχρέωση προς τους συναγωνιστές μου και τον ελληνικό λαό θεώρησα καθήκον μου να δώσω μια εικόνα τι έγινε, τι ήταν ο ΕΛΑΣ, ποιες οι σχέσεις του με τους συμμάχους και τις άλλες οργανώσεις, ποια η οργάνωση και δράση του, όπως εγώ τα έζησα. Είνε αλήθεια πως κάνοντας αυτό και γράφοντας τα γεγονότα όπως έγιναν καθαρά και ξέσκεπα, πιθανό να φάνω δυσάρεστος σε αρκετό φιλικό κόσμο, ακόμα και σε συναγωνιστές, άλλα νομίζω πως έτσι κάνοντας προσφέρω μια πραγματική υπηρεσία στο λαό γιατί θα μπορέσει να παρακολουθήσει τα γεγονότα, να εξηγήσει πολλά πράγματα που δε μπόρεσε να καταλάβει και να βγάλει τα συμπεράσματά του για το ελληνικό θαύμα του αντάρτικου στρατού ΕΛΑΣ και το δράμα του εμφύλιου σπαραγμού. [...] (από τον πρόλογο του Στέφανου Σαράφη)