Είναι πολύ δύσκολο να μιλάει για τον εαυτό του κανείς. Και αυτάρεσκο. Και καθόλου μάλλον αντικειμενικό. Αλλά όλοι το κάνουν, όλοι θεωρούν πως αξίζει τον κόπο, ότι σαν κι αυτούς δεν υπάρχουν πολλοί... Βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες τέλος πάντων, κι έχει γεμίσει ο τόπος αυ-τοβιογραφίες που συνήθως δεν τις διαβάζει κανείς. Μάταιος κόπος. Ίσως θα έπρεπε να τυπώσω όλα αυτά που γράφω και να κάνω κάτι άλλο μ αυτά τα χαρτιά, κάτι σαν παλιομοδίτικη αυτο-προσωπογραφία: ένα μεγάλο κολάζ, έναν ελέφαντα με ξυλοπόδαρα, ένα μπαλόνι παραγεμισμένο με όνειρα. Ή να κάνω ένα γλυπτό με τα βιβλία που έχω παρακαταθήκη, κάτι σαν τη στήλη του Σβίτερς, που θα υψωνόταν μέσα στο σπίτι και θα μ ανάγκαζε να τρυπήσω κι εγώ το ταβά-νι... Αν και κάτι τέτοιο θα ήταν μιμητισμός. Ωστόσο, ο "Ελέφαντας με τα ξυλοπόδαρα" δεν είναι ούτε πραγματική αυτοβιογραφία ούτε καλλιτεχνικό εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς. Είναι μάλλον ένα δύσκολο ανάγνωσμα για τη διαχείριση κάποιας αναποδιάς, για να το θέσω κομψά. Είναι εκείνα που αποκόμισα απ την τέχνη, οι φιλοδοξίες μου που πέταξαν απ το παράθυρο κι η προσωπική διαδρομή μου, που τη συνόψισα. Κάτι σαν πυροτέχνημα, ένα θεαματικό παφ.