[…] Ήθελε να γευτεί την πίκρα του καπνού της, να ελευθερωθεί από τα σπάργανα της ευπρέπειας και του ευδόκιμου βίου. Τώρα εξοικειωμένος πια με τις καταχρήσεις, ακούει τον ήχο του καπνού να προελαύνει μέσα του, να καταλαμβάνει τα τελευταία ελεύθερα αναχώματα της μνήμης. Ναι. Τη διακρίνει στο βάθος, μάνα. Η εικόνα της μεγαλώνει καλύπτει το ζωτικό του χώρο σαν τον καπνό κι αυτή. Νιώθει τη στάχτη στα πνευμόνια του, το οχληρό κοινό να τον αναστατώνει. Είναι απέναντί της. Λεηλατεί, λεηλατεί… o χρόνος. Μικρές πληγές ανοίγουν πάλι. Η μικρή στο μπαρ δείχνει να ανησυχεί. Σπρώχνει προς το μέρος του ένα ποτήρι με δροσερό νερό. Προσπαθεί ν’ ακολουθήσει το βλέμμα του. Μα είναι η σιωπή του που την ανησυχεί περισσότερο. Αναβλύζει από μέσα του το παρελθόν, η πραγματική ιστορία της πρώτης ηλικίας….