Οι νέες τεχνολογίες έχουν εισβάλει στο χώρο εργασίας, διευκολύνοντας κατά πολύ την διεκπεραίωσή της, προκαλώντας όμως μεγάλη ανασφάλεια για την εισβολή του αόρατου ελεγκτή σε μη επιθυμητές σφαίρες της ιδιωτικής ζωής των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα της εργασίας, από το πιο χαμηλό έως το πιο ψηλό. Η ανασφάλεια αυτή πυροδοτείται και από το νεφελώδες νομοθετικό πλαίσιο στον τομέα της εισβολής των νέων τεχνολογιών στο χώρο εργασίας. Δημιούργημα του αέναου ελέγχου είναι ένα νέο μοντέλο εργαζομένου, ο οποίος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως "γυάλινος" εργαζόμενος, υπό την έννοια ότι τα πάντα αναφορικά με εκείνον δύνανται να είναι γνωστά. Ένα μεμονωμένο στοιχείο μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά η σύνδεση και συσχέτιση όλων αυτών των στοιχείων καθίσταται προβληματική. Στο πλαίσιο της μελέτης εξετάζεται το ζήτημα της παρακολούθησης της θέσης του εργαζομένου μέσω παγκοσμίου συστήματος γεωγραφικού προσδιορισμού (GPS). Ζητούμενο, εν προκειμένω, είναι εάν ο εργαζόμενος χαίρει του δικαιώματος ιδιωτικότητας στο χώρο εργασίας και εάν ναι πώς αυτό έρχεται σε αρμονία με το αντιτιθέμενο διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη, να ελέγχει την πορεία της εργασίας, τη συμπεριφορά του εργαζομένου, την αποδοτικότητά του, αλλά και την ασφάλειά και ακεραιότητα της ιδιοκτησίας του. Μετά από την ανάλυση του ισχύοντος νομοθετικού και νομολογιακού καθεστώτος σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, επιχειρείται η πρόταση συγκεκριμένων λύσεων, που απορρέουν από την αρχή της αναλογικότητας, αναφορικά με την τοποθέτηση συστήματος γεωγραφικού προσδιορισμού σε οχήματα, αλλά και σε άλλες συσκευές που χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι, όπως κινητά τηλέφωνα και φορητούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές, με την ελπίδα οι προτάσεις αυτές να αποτελέσουν το έρεισμα για τη νομοθετική αντιμετώπιση του θέματος.