Η σαρκική απόλαυση δεν ζεσταίνει από μόνη της την καρδιά, ούτε "φιλιώνει" τους συμβαλλόμενους. Την καρδιά ζεσταίνει μονάχα η απόφαση του ζευγαριού να αισθητοποιήσει στα όρια της προσωπικής του ζωής έναν εναλλακτικό, έκτακτο και αντισυμβατικό τρόπο υπάρξεως, με την προοπτική αυτός ο τρόπος να γίνεται μέρα με τη μέρα πιο περιεκτικός, πιο καθολικός: από τον/τη σύζυγο στον πλησίον, από τον πλησίον στην κοινότητα και από την κοινότητα σε ολόκληρη την κτίση. Περιττό να ειπωθεί ότι η "κοινότητα" δεν ταυτίζεται εδώ μ έναν εξουσιαστικό θεσμό που αξιολογεί την ηθική του ζευγαριού· περισσότερο κατανοείται ως μία ανοιχτή αγκαλιά, που καλεί το ζευγάρι -"προγαμιαία" ή "μεταγαμιαία", αδιάφορο- σ έναν πληρέστερο εικονισμό της Βασιλείας. Η σχετικοποίηση της τελετουργίας, ως "μονοπωλίου" της χάριτος, δεν πρέπει λοιπόν να μας οδηγεί σε ενθουσιαστικές υπερβολές και να φτάνει ως την απόρριψη της Εκκλησίας εν γένει. [...]