Η ψυχανάλυση, εισάγοντας την οπτική του ασυνείδητου στο επίκεντρο της ψυχολογίας, άλλαξε ριζικά τη γνώση του ανθρώπου. Σκοπός της μελέτης αυτής είναι, ο απολογισμός της ιδιαίτερης συμβολής της στις κοινωνικές επιστήμες: πώς ακριβώς η ψυχολογία του βάθους συνέβαλε στην ερμηνεία του συλλογικού, από την εθνολογία ως την κοινωνική ψυχολογία, από την κοινωνιολογία έως την επιστήμη του δικαίου και την εγκληματολογία, από τη μυθολογία έως την επιστήμη των πολιτισμών. Ο απολογισμός αυτός διέρχεται από μια ζωτική ανασυγκρότηση της γένεσης και της θεματολογίας της φροϋδικής θέσεως για τον πολιτισμό. Πέρα από μια εφαρμογή της ψυχανάλυσης σε κοινωνικοπολιτισμικό επίπεδο, επιχειρείται μία ουσιαστική διερεύνηση του τρόπου με τον οποίον το καθεστώς ανακάλυψης (κλινική) και θεωρητικής κατασκευής (μεταψυχολογία) συναντά το ερώτημα του κοινωνικού δεσμού και των συμβολικών του προϋποθέσεων: ο επιστημονικός μύθος του Φόνου του Πατέρα, ο οποίος εμπεριέχεται στο τοτέμ και ταμπού, μας επιτρέπει να αναδείξουμε το οιδιπόδειο σύμπλεγμα επί τη πράξει στην κοινωνική πραγματικότητα υπό την μορφή απαγόρευσης, εξιδανίκευσης ή μετουσίωσης, πλήρως απομακρυσμένο παράλληλα από την έννοια ενός συλλογικού ασυνείδητου.