Μια μόνο φορά, παντοτινή και απέραντη, μου χαρίζει ο έρωτας το στέμμα του το άπαρτο. Με το σπαθί της αχτίνας του ανοίγει και στους δυό μας την απάτητη πατρίδα του, εκείνη που κυμάτιζαν μέσα της μόνο τα όνειρά μας. Μα τώρα, με την πνοή τους να έχει περάσει αμετανόητη μέσα από τα βάσανα και να σκιρτά από το φως επάνω στα πρόσωπά μας, την περπατούμε κι εμείς, η νεράιδα μου κι εγώ, στο μαζί που γεννήθηκε από το άρωμα του γαλάζιου και των νοημάτων τα ξέφωτα. Ο κήπος είναι το παλάτι μας, γεμάτος από το Ναι που μας έσμιξε μέσα στο μυστικό της ξαστεριάς του κόσμου.