Για τον Γερο-Αρσένιον, ομολογουμένως, ισχύει το ευαγγελικόν "ίδε αληθής Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκ έστιν". Ήτο εκ φύσεως ευθύς, απλός, άκακος, πράος, υπήκοος, και κατ εξοχήν ένας σπάνιος αγωνιστής, αλλά και ακτήμων. Για τον Γερο-Αρσένιον ίσχυε πάντα, το ναι, ναι, ου, ου. Ποτέ του δεν μνησικακούσε, σε ό,τι και αν τον έβλαπτες, ποτέ δεν θύμωνε, ποτέ δεν έβλαψεν κανέναν. Στην υπακοήν ζούσε με απόλυτον ακρίβειαν· γι αυτό και μέσω της υπακοής και της απολύτου πίστεως στο πρόσωπο του Γέροντα, εζούσε καθημερινώς υπεράνω των νόμων και της φύσεως. Όταν αγρυπνούσε ξεκινούσεν από βραδύς κοπιάζοντας υπερβολικά με χιλιάδες γονυκλισίες και ολονύκτιον ορθοστασίαν, μέχρι να ξημερώση. (Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός)