Τα δύο πρόσωπα του έργου στο κέντρο μιας πελώριας ξύλινης εξέδρας που βρίσκεται κάπου μεταξύ Ωκεανού και Πόλης. Δυο αδέρφια στη μέση μιας τεράστιας σκηνής «θεάτρου» έτοιμα να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους. Η παιδική τους παρόρμηση, που δεν τα εγκατέλειψε ποτέ, είναι να πουν ένα ποίημα ο καθένας. Στην ηλικία που βρίσκονται όμως, και επειδή το κοινό δεν ενδιαφέρεται γι αυτά, επιχειρούν έναν πρώτο απολογισμό ζωής. Ο ένας λέει ότι διάλεξε τη μεταναστευτική περιπέτεια πιστεύοντας σ ένα ψέμα υπέροχο, αλήτικο, τυχοδιωκτικό, που έλεγε ότι τα δολάρια τα βρίσκει κανείς στο δρόμο. Μπήκε στο αμερικάνικο όνειρο, ανακήρυξε εαυτόν θεό και διέπραξε το αδίκημα της αντιποίησης Αρχής. Έτσι βούλιαξε μέσα στη φανταχτερή του λήθη, έχασε χρόνο με το χρόνο τον εαυτό του και έγινε ευάλωτος στη λεηλασία. Ο άλλος περιπλανιέται από βλέμμα σε βλέμμα, περπατάει πάνω στα νερά μιας λίμνης, από νούφαρο σε νούφαρο, κι αναζητά το αντίδοτο στο φόβο του θανάτου. Τελικά αποδεικνύονται ανάγλυφα ως οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, σύμβολα των δυο διαστάσεων της Αλήθειας: της ιερής και τυχοδιωκτικής αλητείας και της υπέρτατης ζωτικής μνήμης. Η πλατφόρμα που τους «φιλοξενεί» φεύγει κάτω από τα πόδια τους, διπλώνεται σταδιακά και μετατρέπεται σε τροχό που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και τον Ήλιο.