Κι είχα μια αγωνία! Πώς να εξηγήσω στη μικρή Μαρία, στην Κρυσταλένα, στον Νίκο, στον Θανάση ότι ο μικρός Λίνο Λίνο Γκογκολίνο που δεν έβλεπε, ήταν απλά ένα πολύ γλυκό και τρυφερό αγοράκι; Πώς να τους πω ότι μια μέρα θα μπορούσε και να παίξει και να διασκεδάσει μαζί τους; Πώς να τους πω ότι θέλει να γίνει φιλαράκι με όλα τα παιδιά της τάξης. Πώς να τους εξηγήσω όλα αυτά χωρίς να τους παρακαλέσω να τον λυπηθούν; Ουφ! ο Λίνο Λίνο Γκογκολίνο μ έβγαλε από τα μεγάλα αδιέξοδα! Ή μάλλον η μικρή ιστορία με ήρωα το Λίνο Λίνο Γκογκολίνο. Κι εμένα κι άλλους φίλους που είχαν παιδιά στην ίδια τάξη με το Λίνο Λίνο Γκογκολίνο. Μαζί μας έκανε ουφ! δυο και τρεις φορές η δασκάλα η κυρία Άννα νόστιμη και γλυκιά σαν τη μπανάνα. Το διαβάσαμε εμείς οι γονείς στο σπίτι και τα παιδιά άκουγαν και ρωτούσαν. Καθώς ρωτούσαν, καταλάβαιναν πολύ περισσότερα... Στο σχολείο η δασκάλα είχε πιο εύκολη δουλειά... Τα παιδιά τώρα πια ήξεραν... ήξεραν πως ο Λίνο Λίνο Γκογκολίνο έβλεπε τα χρώματα σαν αρώματα, τον ήλιο σαν το ζεστό χάδι της μανούλας... Και ότι μια μέρα θα τραγουδούσαν και θα παίζαν όλοι μαζί στην χορωδία του σχολείου.