Στις αρχές του 19ου αιώνα, οι σχολιαστές του Νοστράδαμου (1503-1566) εντόπισαν στις "Προφητείες" (ΧΧ τετράστιχο του ένατου βιβλίου) λεπτομέρειες που φαίνεται ότι προβλέπουν με τρομακτική ακρίβεια την απόδραση του Λουδοβίκου ΙΣΤ στη Βαρέν (1791) καθώς και την τραγική της κατάληξη. Παρ όλα αυτά, στο τετράστιχο παραμένουν σημεία τυλιγμένα στο ημίφως: γιατί ο βασιλιάς αποκαλείται "μαύρος καλόγερος;" Ποια σημασία μπορεί να κρύβει η ακατάληπτη ασυνταξία του δεύτερου στίχου; Ερωτήματα πάνω στα οποία ο συγγραφέας χτίζει τρία παιχνιδια. Κατά πρώτο λόγο, ένα είδος αστυνομικής έρευνας: θα μπορέσει άραγε η φιλολογική και ιστορική "ανάκριση" του τετράστιχου να φωτίσει αυτά τα αινίγματα; Κατά δεύτερο λόγο, ένα ορθολογιστικό παιχνίδι: αν αποδεχθούμε ότι ο Νοστράδαμος "είδε", δύο αιώνες νωρίτερα, το συμβάν του 1791, για τι είδους διανοητική ικανότητα μπορούμε να κάνουμε λόγο; Και τέλος, ένα μεταφυσικό παιχνίδι: από πού εκπορεύεται αυτού του τύπου η διανοητική ικανότητα; Μέσα από τους παρα-λογικούς μηχανισμούς των προφητειών, ανιχνεύονται οι ιδιότυπες σχέσεις του ονείρου με τη λογική. Τα τελευταία λόγια του Σωκράτη στον Φαίδωνα, "Τω Ασκληπιώ οφείλομεν αλεκτρύονα", προσφέρουν στον συγγραφέα, στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, την ευκαιρία να παίξει με τις απρόσμενες παραλλαγές του βαθύτερου νοήματος των τεσσάρων αυτών λέξεων.