Ο ΖΟΑΚΙΜ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΧΤΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ σήμερα ήρθε, αλλά αργοπορημένος, έδειχνε κατσούφης και μας ξάφνιασε όλους. Δε μας ξάφνιασε το γεγονός ότι ο Ζοακίμ ήρθε αργοπορημένος και κατσούφης, γιατί πάντα έτσι έρχεται στο σχολείο, προπαντός όταν έχουμε διαγώνισμα στη γραμματική αυτό που μας ξάφνιασε ήταν ότι η δασκάλα, χαμογελαστή, του είπε: "Συγχαρητήρια, συγχαρητήρια, Ζοακίμ! Θα πρέπει να είσαι πολύ ευτυχισμένος, έτσι δεν είναι;".
Εμείς ξαφνιαστήκαμε ακόμα περισσότερο, γιατί, παρότι η δασκάλα μας κι άλλες φορές ήταν καλή με τον Ζοακίμ (είναι απίθανη και καλή με όλους), δεν του είχε δώσει ποτέ, μα ποτέ, συγχαρητήρια. Αλλά ο Ζοακίμ δεν έδειξε να χαίρεται και, με το ίδιο κατσούφικο ύφος, πήγε και κάθισε στο θρανίο του, δίπλα στον Μεξάν. Γυρίσαμε όλοι και τον κοιτάξαμε, αλλά η δασκάλα χτύπησε την έδρα με τον χάρακα και μας είπε να καθίσουμε φρόνιμα, να κοιτάξουμε τη δουλειά μας και να αντιγράψουμε το κείμενο από τον πίνακα "χωρίς λάθη, σας παρακαλώ".
Και μετά άκουσα τη φωνή του Ζοφρουά πίσω μου: "Πες το και στους άλλους! Ο Ζοακίμ έχει αδερφάκι!".
Στο διάλειμμα μαζευτήκαμε όλοι γύρω από τον Ζοακίμ, που στεκόταν ακουμπισμένος στον τοίχο με τα χέρια στις τσέπες, και τον ρωτήσαμε αν στ΄ αλήθεια είχε αδερφάκι.
"Ναι, ρε σεις" μας είπε ο Ζοακίμ. "Χτες το πρωί ο μπαμπάς μου ήρθε και με ξύπνησε. Ήταν ντυμένος, αλλά αξύριστος, γελούσε ολόκληρος, με φίλησε και μου είπε ότι, στη διάρκεια της νύχτας, απόκτησα αδερφάκι. Ύστερα μου είπε να ντυθώ γρήγορα και πήγαμε στο νοσοκομείο, όπου ήταν η μαμά ξαπλωμένη σ΄ ένα κρεβάτι, αλλά δε φαινόταν τόσο χαρούμενη όσο ο μπαμπάς, και δίπλα της ήταν μια κούνια με το αδερφάκι μου".
"Τι ωραία, είπα, αλλά εσύ δε φαίνεσαι και πολύ χαρούμενος!".
"Και γιατί να είμαι;" είπε ο Ζοακίμ. "Πρώτα απ΄ όλα είναι κακάσχημο. Ένα τόσο δα πράμα, κατακόκκινο, που τσιρίζει συνεχώς κι όλοι το βρίσκουν χαριτωμένο. Έτσι και τσιρίξω εγώ λιγάκι στο σπίτι, μου λένε μέσως να πάψω, άσε που ο μπαμπάς μου μου λέει ότι είμαι ένας ανόητος και του ζαλίζω τα αυτιά".