«Μετά ο Stefan άκουσε μια κραυγή, ένα άγριο στρίγκλισμα πληγωμένου θηρίου: ≪Πυροβόλησαν τον Capitan!≫ Δεν ακούσθηκε τότε ούτε αναπνοή σε ολόκληρο το στρατόπεδο. Αυτή η πέτρινη σιωπή φάνηκε πιο τρομερή από κάθε κραυγή. Αμέσως μετά είδα τους πάντες να πέφτουν στα γόνατα, ξεσπώντας σε κλάματα, ολολύζοντας: κάποιοι χτυπούσαν το κεφάλι τους στο χώμα, άλλοι ούρλιαζαν σαν πληγωμένα σκυλιά. Με τα όπλα στα χέρια, οι χωροφύλακες τους επιτηρούσαν. Ο Stefan έκανε τον σταυρό του και πήγε να κοιμηθεί, χωρίς σκέψεις.≫ Έτσι περιγράφει ο Mircea Eliade την είδηση για τη δολοφονία του Capitan Codreanu, την οποία πληροφορήθηκε ευρισκόμενος έγκλειστος στο στρατόπεδο της Miercurea Ciuc. Αυτή θα ήταν και η στάση που θα τηρούσε τα υπόλοιπα χρόνια έναντι της Σιδηράς Φρουράς με την οποία είχε κατέλθει στις εκλογές κι είχε εκλεγεί βουλευτής. Οι σύμμαχοι της Σιδηράς Φρουράς είχαν ηττηθεί στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Mircea Eliade ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει τη ζωή του διαγράφοντας το υπερεθνικιστικό του παρελθόν. Μέχρι ενός σημείου τα κατάφερε, αλλά όχι μέχρι τέλους, αφού πάντα ανήκουμε στους τόπους που μας γέννησαν, όσο μακριά κι αν φύγουμε, και πάντα κουβαλάμε μαζί όλα όσα κάποτε πιστέψαμε ότι αφήσαμε πίσω μας…»