«Στην αρχή νόμιζε πως θα ελευθερώσει τους Αλγερινούς. Μετά κατάλαβε τις πραγματικές αιτίες του πολέμου. Οι Αλγερινοί έκαναν ανταρτοπόλεμο με τον Γαλλικό στρατό και τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον πολιτών. Έτσι, οι Γάλλοι απαντούσαν με αντιτρομοκρατικές ενέργειες. Οι αναχαιτίσεις των Αλγερινών ατάκτων έπαιρναν διαστάσεις κανονικών πολεμικών αναμετρήσεων. Τα βράδια ακούγονταν οι αλαλαγμοί από τα λαρύγγια των γυναικών που έκλαιγαν τους νεκρούς τους και συνάμα καταριόντουσαν τους Γάλλους στρατιώτες. Αυτοί οι αλαλαγμοί τρυπούσαν το κρανίο του και τον στοίχειωναν τις νύχτες. Όταν γύριζαν μετρούσαν κι αυτοί τους νεκρούς τους. Κάποιοι εκτελέσθηκαν για να μην λιποτακτήσουν στη μάχη. Τα χρήματά τους μοιράστηκαν στους επιζήσαντες. Με ξεραμένα χείλη, πρησμένα πόδια, αγριεμένα πρόσωπα, ματωμένα γένια και ρούχα χωρίζονταν σε παρέες. Έτρωγαν κατάχαμα σε τσίγκινα πιάτα και έπιναν πολύ. Και μετά, έχοντας πάρει τον μισθό της ημέρας, έπιναν φθηνό αλκοόλ και έπαιζαν όλα τα λεφτά τους στα χαρτιά ή στα ζάρια. Ζαλιστικός καπνός αιωρούνταν πάνω από τα ολοκληρωτικά παραδομένα σκυμμένα κεφάλια…» Οικογένειες με δύσκολες προσωπικές αφετηρίες. Ξεκινώντας από την Πάτρα, λίγο μετά τα μισά του εικοστού αιώνα, δραπέτευσαν ή επέμειναν, προσπάθησαν ή παραιτήθηκαν, έφταιξαν ή αδικήθηκαν. Οι εμπειρίες τους άλλοτε τους καταδίκασαν κι άλλοτε έγιναν φαντάσματα που θα τους κυνηγούν για πάντα.