Ο βωξίτης, η αλουμίνα και το αλουμίνιο αποτέλεσαν κεντρικά στοιχεία πολιτικών και οικονομικών διενέξεων για μια μακρά περίοδο της ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας. Όλα τα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, από την ανασυγκρότηση και δώθε, συμπεριελάμβαναν μια μονάδα αλουμινίου στα σχέδιά τους. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις του τόπου, από την Κατοχή και μετά, θεωρούσαν την ίδρυση βιομηχανίας αλουμινίου ως βασικό στόχο της οικονομικής πολιτικής, κι ακόμη, με εξαίρεση το κόμμα της Αριστεράς, ενέτασσαν στο πρόγραμμά τους τη συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο, προκειμένου να επιταχυνθεί η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο, η δημιουργία ενός εργοστασίου αλουμινίου αντιπροσώπευε κάτι περισσότερο από την εγκατάσταση μιας βιομηχανικής μονάδας ή, έστω, μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που είχαν γίνει ποτέ στην Ελλάδα: ήταν το σημείο σύγκρουσης δύο πολιτικών κόσμων, δύο αντιλήψεων γι΄ αυτό που όφειλε να γίνει η Ελλάδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολύ δε περισσότερο γι αυτό που έγινε.