Από τα νεανικά του κιόλας χρόνια, ήδη από την εποχή της συνάντησής του με την ποίηση του Κάλβου και της συγγραφής της μελέτης του για τις "Ωδές", ο Παλαμάς αισθανόταν ότι ο δεκαπεντασύλλαβος, με την πιστή αναπαραγωγή της παγιωμένης μορφής του, είχε οδηγηθεί σε μια στιχουργική συμβατικότητα που είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας κρίσης. Και είναι φανερό ότι ένιωθε ότι η κρίση αυτή του εθνικού στίχου αποτελούσε μια κρίση του ελληνικού στίχου γενικότερα, ανάλογη με την "κρίση του στίχου", που διαπίστωνε την ίδια εποχή στη γαλλική ποίηση ο Μαλλαρμέ. Γι αυτό ανέλαβε, και έφερε σε επιτυχές τέλος, την προσπάθεια -ακολουθώντας το ανάλογο παράδειγμα της ανανέωσης του αλεξανδρινού (του γαλλικού εθνικού στίχου) από τον Ουγκώ- να ανανεώσει τον δεκαπεντασύλλαβο, διασκεδάζοντας τη δομική μονοτονία του και καθιστώντας τον "πολύτροπο". Η ανανέωση αυτή αποτελεί μιαν ουσιώδη προσωδιακή αναζήτηση, η οποία θα προετοιμάσει τον δρόμο για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν με τη νεοτερική ποίηση.