Άνθρωποι σαν κι εμάς, που κληρονόμησαν μόνο μία χούφτα με τσαλακωμένα όνειρα, προσπαθούν ασταμάτητα να πλησιάσουν τον παράδεισο και να βάλουν τα σακατεμένα πόδια τους στα μαλαματένια του εδάφη. Κι όμως, ο παράδεισος σαν να σε κοροϊδεύει, μια φεύγει, μια γλιστράει, κι όλο μετακινείται πιο πέρα, πιο μακριά, μέχρι εκεί που σβήνει το βλέμμα του ανθρώπου και σκοτεινιάζει η λογική του. Ο Πύλος, η Βέρα και οι άλλοι είναι τόσο βαθιά εγκλωβισμένοι στην ψευδαίσθηση της αλλαγής, που δεν ξέρουν αν θα βρουν ποτέ τη δύναμη να κραυγάσουν από μέσα τους: Τελικά πού είναι, πού βρίσκεται ο παράδεισος; Ίσως εκεί που σε αγαπούν ειλικρινά και σου σκουπίζουν πονετικά το παγωμένο σου δάκρυ...