...

Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία να πει, την ιστορία της ζωής του....

"Μια νύχτα ονειρεύτηκα κάτι που ’χα ξεχάσει Το όνειρο το αλλιώτικο και το αλλοτινό Ένα Φεγγάρι όμορφο στην πιο γλυκιά του χάση Που το υμνούσα εκστατικός σαν ωδικό πτηνό Κι ακόμη ονειρεύτηκα θάλασσες και πελάγη Και ένα δάκρυ κρύσταλλο, διαμάντι καθαρό Τα θαύματα που κάνανε του Ύνυς Μόνα οι μάγοι Που τέτοια άλλα παρόμοια δεν έχω δει θαρρώ Τα γαλανά τα μάτια της, τα κόκκινά της χείλη Το δέρμα, την ανάσα της, το γέλιο, τη φωνή Την ομορφιά της που ’τανε σαν σπάνιο κοχύλι Που με γεννά και με πονά και με δολοφονεί Μα όσο κι αν με κέντησε, όσο κι αν με σκοτώνει Ακόμη κι αν τα μάτια της με κάνουν και πονώ Είν’ η ματιά της βάλσαμο και πάλι με γλιτώνει Από ’να θάνατο φριχτό κι ένα βαθύ κενό Κι αν ήταν ένα όνειρο ισχνό και φευγαλέο Που μιαν ανάσα κράτησε τώρα κι έχει χαθεί Κι αν το θυμάμαι που και που και σιωπηλά το κλαίω Πάλι μια νύχτα σαν αυτή, ξέρω θα ξαναρθεί"....

Το ίδιο ακούω κάλεσμα, τον ίδιο ακούω χτύπο Η ίδια με καλεί καρδιά, ίδιος ηχεί ο ρυθμός Ηλύσια και Παράδεισος τον ίδιο έχουν κήπο Από τον Δάντη ως σήμερα, ένας είναι ο καημός Όσες πληγές υπέφερα κι όσες φορές πονούσα Πάντοτε ίδια ήτανε η έμπνευση κι η Μούσα Κι ο δρόμος που ακολούθησα, που πάντοτε αλλάζει Είτε δεξιά είτε αριστερά, στο ίδιο τέρμα βγάζει Κι αν είμαι απλά μια αντιγραφή, χωρίς οστά και σάρκα Κι αν κάποιον λογοτεχνικό θυμίζω χαρακτήρα Η ίδια μας γέννησε ψυχή, η ίδια μας δένει μοίρα Στο πέλαγος της ποίησης η ίδια μας φέρνει βάρκα Κι είναι η ίδια η ομορφιά που μας καλεί θλιμμένα Τον Faust...

Το Πνεύμα μου κοιμότ...

Είναι θλιμμένη, σαν τους στίχους του Βιγιόν μα, όταν οι στίχοι δεν μπορούν να τη γλιτώσουν, βάφει τα χείλη της με κόκκινο κραγιόν και τα δαγκώνει τότε μέχρι να ματώσουν...