Η περίοδος του πολέμου και της κατοχής ειδικά για την πόλη του Πειραιά, στάθηκε ιδιαίτερα οδυνηρή, καθώς δραματικά συμβάντα διαδραματίστηκαν στους σαράντα οκτώ μήνες διάρκειας της. Ο Πειραιάς στάθηκε στην ίδια μοίρα με μια πόλη παραμεθορίου, που λόγω γεωγραφικής εγγύτητας με τον εχθρό, καταστρέφεται ολοσχερώς από αυτόν! Πώς να ήταν άραγε οι πρώτες στιγμές, οι πρώτες μέρες ενός λαού που το βράδυ έπεσε για ύπνο αμέριμνος και την επομένη ξύπνησε σε κατάσταση πολέμου; Πώς ήταν άραγε η καθημερινότητα εκείνων που δεν επιστρατεύθηκαν, αλλά που βρέθηκαν μπροστά σε ένα βουνό από ζητήματα που όφειλαν να διεκπεραιωθούν; Βλέπετε από τον Οκτώβρη του ’40 και έπειτα, δεν άλλαξε μόνο η όψη της πόλης, άλλαξαν και οι συνήθειες των Πειραιωτών. Άλλαξαν τα πάντα. Πρόκειται μια καταγραφή που μοναδικό σκοπό έχει, να φωτίσει όχι τον αγώνα του πολεμικού μετώπου, αλλά τον αγώνα της καθημερινότητας ενός λαού, που πάλευε για τη τιμή του και για την επιβίωσή του. Γερμανοί, Ιταλοί, Άγγλοι και Αμερικάνοι ο καθένας για διαφορετικό λόγο και σκοπό, στάθηκαν δημιουργοί συμφοράς για της πόλη και τους κατοίκους της, επειδή ήταν λιμάνι. Και ως λιμάνι έπρεπε να καταστραφεί! Και αυτοί οι ίδιοι κάτοικοί της είναι που κλήθηκαν μεταπολεμικά να πληρώσουν ανάμεσα στα τόσα που προσέφεραν σε ανθρώπινες ψυχές και υλικές απώλειες, το δεκαράκι (δεκάλεπτο) ως υποχρεωτική συνεισφορά στα εισιτήρια των λεωφορειακών γραμμών του Πειραιά, για να σταθεί ξανά ο Μητροπολιτικός Ναός της πόλης, η Αγία Τριάδα, που είχε σωριαστεί σε ερείπια, όπως και ολόκληρη η πόλη του Πειραιά. Για αυτόν τον Πειραιά θα περιγράψουμε, που βομβαρδίστηκε από την πρώτη μέρα του πολέμου έως και την τελευταία. Για τον Πειραιά των βομβοπλήκτων, τον Πειραιά της πείνας, των πεζοδρομιών, του φόβου, των μπλόκων, των μικρών Γαβριάδων. Οι μνήμες του πολέμου και της κατοχής μιας πόλης θα πρέπει πάντα να διατηρούνται ζωντανές διότι η πόλη πεθαίνει, όταν πρώτα χαθούν οι αναμνήσεις της.