Ο Εμμανουήλ Βυβιλάκης καυτηριάζει σε έμμετρο λόγο τους "μανιακούς φατριασμούς και την άκρα μοχθηρία" εντός της Κεντρικής των Κρητών Επιτροπής (με έδρα τη Αθήνα), η οποία είχε ιδρυθεί το 1844 από "λογίους" και διηύθυνε την Κρητική Επανάσταση, που είχε ξεσπάσει το 1866. Ο Βυβιλάκης σε νεαρή ηλικία είχε λάβει ενεργά μέρος και είχε διακριθεί για την ανδρεία του στις μάχες της πρώτης επανάστασης, του 1821-28 -είχε προσφέρει τον εαυτό του "ολοκαύτωμα", όπως ο ίδιος αναφέρει. Το 1868 κατακρίνει τους "νόθους Κρήτας, τους ψευδώς στολιζομένους τ όνομα Κρης" και "αγύρτας" για "προδοσία", φιλαργυρία και "καταστροφή" της νέας επανάστασης. Παράλληλα κατηγορεί τους "ισχυρούς της γης" και τους Ιησουίτες μισσιοναρίους του Πάπα (στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων) για σκληρότητα, τους Έλληνες διπλωμάτες για δουλοφροσύνη προς τους "Φράγκους" και τους "Μωραΐτες" βουλευτές για "ιδιοτέλειαν, ήν πάντοτ εξασκούσι". Η αφελής ανάγνωση των διεθνών διπλωματικών εξελίξεων από τον φιλοπάτριδα στιχουργό υπογραμμίζει την απέλπιδα αγωνία των Κρητών για τις προοπτικές του αιτήματος της Ένωσης, "προς πλήρωσιν πόθων προαιωνίων".