«Για όσο αντέξουμε», είπε η Δανάη στον Αλέξανδρο… Ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, τα πιστεύω αλλάζουν κι ακολουθούν τη ζωή μέσα από μονοπάτια που φαινομενικά εμείς διαλέγουμε. Η Δανάη, ο Παναγιώτης, ο Μάνος, ο Αλέξανδρος θα μπορούσαν να είναι ο καθένας από εμάς, που άλλοτε θύτης κι άλλοτε θύμα παίζει τον ρόλο που του αναλογεί και υπερασπίζεται με πίστη την ανάγκη να ορίζει τη ζωή του. Όταν όμως οι δρόμοι που διαλέγουμε δεν μας πηγαίνουν εκεί που θα θέλαμε, χρειαζόμαστε έναν πύργο με λιβελούλες, οι οποίες θα σηκώσουν στα φτερά τους, έστω και για λίγο, τις έγνοιες μας και θα καθησυχάσουν τον εσωτερικό μας κριτή, τον απρόσκλητο επισκέπτη και κλέφτη της χαράς και του δικαιώματος να ζήσουμε τη ζωή που μας δόθηκε όπως εμείς την ορίζουμε.