Έρχονται ώρες που βλέπεις καθαρά αυτά που έζησες κι έχουν γραφτεί σε κείνα τα τετράδια που βρίσκονται βαθιά μες στα κουτιά, που είναι γεμάτα τα υπόγεια της μνήμης. Και ψάχνεις μες στα γράμματα και στις εικόνες να ξεφυλλίσεις τη ζωή σου. Ξεχάστηκα... Πήγε το βλέμμα μου ξανά, σε κείνη τη φωτογραφία που του μοιάζω. Εκεί στην ίδια αθωότητα, η ηλικία μου κι ο κόσμος. Μια αθωότητα χαμένη, που την αναζητώ μα δεν υπάρχει πια. Γυρεύω να τους μιλήσω, γιατί στη ζωή αυτά που έχεις δεν τα εκτιμάς. Η αθανασία σε συνοδεύει όταν είσαι νέος. Δεν σου περνάει απ΄΄ το μυαλό ο θάνατος. Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι που γνώρισα και πέρασαν απ΄΄ τη ζωή σαν ταξιδιώτες. Και με πονά που δεν υπάρχουν να τους ρωτούσα ίσως για πράματα που αναρωτήθηκα μετά, όταν εκείνοι δεν υπήρχαν. Είναι ένα γράμμα που τους γράφω ύστερα από τόσα χρόνια γι΄΄ αυτά που μου θυμίζουνε την απουσία τους, που ίσως το διαβάσουνε όταν θα ξεφορτώσουνε οι άγγελοι από τον ουρανό κάποιου παλιού λεωφορείου τα δέματα που είναι δεμένα με σχοινιά και μοιράσουνε τα γράμματα στους παραλήπτες του παραδείσου.