Οδηγούσε κατευθυνόμενος προς το κέντρο του άστεως και μια αισιοδοξία κι ένα πρόωρο κύμα ελπίδας φύτρωνε αργά στα σπλάχνα του, δίχως απαραίτητα να το αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος. Καθώς συλλογιζόταν διάφορα που περνούσαν αστραπιαία απ το λογισμό του, η μορφή της Πηνελόπης απεικονιζόταν διαρκώς κι ολοένα πιο έντονα στη σκέψη του. Η ομορφιά της και τα γλυκύτερα χαρακτηριστικά του προσώπου και του κορμιού της ήταν η επιβεβαίωση της τρυφερότητας που του αφιέρωνε και της αμέριστης κατανόησης που φιλοξενούσε τις ανέκφραστες πίκρες και τις απογοητεύσεις του. Κάποτε θα την παρομοίαζε μ ένα αγνό σφουγγάρι που σύλλεξε ένας νησιώτης δύτης σπογγαλιευτικού, το οποίο έχει την ιδιότητα ν απορροφάει κάθε περιττό στοιχείο· έτσι και κείνη, με τα λόγια, τα χάδια της, μα και με το πιο απλό της κοίταγμα, είχε τη δύναμη ν αποσπάει από μέσα του όλες τις σκοτούρες που τον βάραιναν και τον καταπίεζαν, για να του διοχετεύσει συγχρόνως το απαραίτητο σθένος παρέχοντάς του ώθηση ώστε να συνεχίσει να παλεύει μαζί της.