Το ξύλο είναι όπως ο άνθρωπος. Ωριμάζει με τον καιρό και μπορείς να του δώσεις το σχήμα που θέλεις και επιθυμείς. Το έμαθα καλά χρόνια τώρα. Κι από το ξύλο μπορείς να φτιάξεις τα πάντα. Αρκεί να βρεις το κατάλληλο κομμάτι, να το αφήσεις να αναπνεύσει, να ωριμάσει και να ετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε να υποδεχθεί το επιτηδευμένο χάδι σου. Κι όταν περάσει ο καιρός, τότε μόνο μπορείς να το μεταμορφώσεις. Να εκπαιδεύσεις τα στρώματά του και να το σμιλεύσεις περίτεχνα. Να του αλλάξεις σχήμα και μορφή κατά το δοκούν. Να γίνεις θεός και να νιώσεις τη μαγεία της δημιουργίας να σε περιστοιχίζει. Τότε, πίστεψέ με, γίνεσαι ένα με το ξύλο που λαξεύεις. Τα δάκτυλά σου γίνονται προέκταση της επιφάνειάς του, το αγγίζεις και νιώθεις πως αγγίζεις ένα ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού σου. Έτσι είναι, πίστεψέ με, και ο άνθρωπος. Θέλει τον χρόνο του και φυσικά θέλει αγώνα. Θέλει μεράκι και απεριόριστη υπομονή. Μπορείς να τον επεξεργαστείς, να επενδύσεις πάνω του, να αλλάξεις την υπόστασή του, την κοσμοθεωρία του, τα όνειρα και τις επιδιώξεις του, να τον αλλοτριώσεις, να τον μεταμορφώσεις. Αυτό έμαθα τόσα χρόνια πλάι στο ξύλο, χαϊδεύοντάς το για μια ζωή. Αυτό έμαθα τόσα χρόνια κι ανάμεσα σ ανθρώπους, εγώ, ο Σκαλιστής των Μπαστουνιών.