Ζούμε σε μια εποχή υποτίμησης αξιών κι έναν κόσμο γεμάτο πλάνες. Μπορούμε σ όλα αυτά να είμαστε ψυχροί κι αδιάφοροι; Μπορούμε να μένουμε απαθείς θεατές; Μπορούμε να λέμε πως το φτάσιμο της άλλης μέρας είναι ουτοπία; Μπορούμε ή έχουμε δικαίωμα να λέμε πως δεν γίνεται τίποτε; Οι παρελθόντες κι οι μελλούμενοι είναι κριτές μας. Η ιστορία γράφεται την κάθε μέρα και την κάθε ώρα. Γράφεται κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Ο ταξιδιώτης με τη σάλπιγγα είναι στο δρόμο και μιλώντας όσο και δρώντας μας δίνει τα μηνύματα του. Μηνύματα απλά και μαζί μεγάλα. Είναι στο δρόμο του ΧΡΕΟΥΣ ΤΟΥ. Δικό μας χρέος να σταθούμε, να συλλογιστούμε, να συμπράξουμε, να γίνουμε κι εμείς ταξιδιώτες στο φως της πρώτης μέρας και μαζί σαλπιγκτές της στερεής Αλήθειας. Νεκροί, γεννημένοι κι αγέννητοι καρτερούν! Είναι η ώρα του σταθμού και της άλλης πορείας...