Διερευνάται για πρώτη φορά στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία η ιστορία του ελληνικού τεκτονισμού κατά την εποχή του Διαφωτισμού με βάση υλικό που συγκεντρώθηκε μετά από έρευνα σε Αρχεία και Βιβλιοθήκες στη Γερμανία, στην Αυστρία και στην Ελλάδα. Καταδεικνύονται οι πολλαπλοί ρόλοι που διαδραμάτισε στον 18ο αιώνα και στις αρχές του 19ου ο τεκτονισμός για την ελληνική κοινωνία, τόσο στις παροικίες του ελληνισμού, όσο και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για τους Έλληνες της Διασποράς η μύηση στις στοές αποτέλεσε μέσο για να ενταχθούν στην εκάστοτε τοπική κοινωνία και να διεισδύσουν σε ήδη συγκροτημένα επικοινωνιακά δίκτυα, τα οποία αξιοποίησαν προς όφελος των δικών τους οικονομικών και λοιπών δικτύων. Παράλληλα, ο τεκτονισμός λειτούργησε ως ένας από τους διαύλους μέσω των οποίων η ελληνική κοινωνία γνώρισε τις ιδέες του Διαφωτισμού και την ιδεολογία της ανερχόμενης ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Η συμμετοχή των Ελλήνων στον τεκτονισμό, επηρεάζοντας τις αντιλήψεις της νεοελληνικής κοινωνίας για τη φιλανθρωπία, τη φιλία, τον πατριωτισμό και την ομόνοια, συνέβαλε στη διαμόρφωση της κοινωνικής και της εθνικής ταυτότητας της εκκολαπτόμενης ελληνικής αστικής τάξης. Στο βιβλίο αυτό, η συστηματική επιστημονική μελέτη του τεκτονισμού συνιστά βασική προϋπόθεση για να κατανοήσουμε στις αποχρώσεις τους, τις κοινωνικές ανακατατάξεις και τις ιδεολογικές διαμάχες που βίωσε η ελληνική κοινωνία κατά την εποχή του Διαφωτισμού.