Τον θείο Τάκη δεν τον συνάντησα ποτέ. Άλλοι λένε πως χάθηκε στην Κορέα, άλλοι πως ζει και καμιά φορά περνά να δει την αδερφή του, τη θεία Τέτη, που ζει στην Πόλη, άλλοι πως τον βλέπουν στα παλιά καφενεία της Ομόνοιας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο θείος Τάκης έγινε θρύλος στην οικογένειά μας κι έτσι ακριβώς τον κουβεντιάζουν, σαν θρύλο ή σαν αίνιγμα. Στο μεταξύ, συνέβησαν πολλά από τον καιρό που το όνομά του μπλέχτηκε στη ζωή μας αινιγματικά και νοσταλγικά. Εγώ υποπτεύομαι ότι μας παρακολουθεί σφυρίζοντας σκοπούς που ακούγονταν στα νιάτα του, δηλαδή στις αρχές του πενήντα. Τότε που ξεκίνησε η ιστορία. Όσο για το ποιοι είμαστε εμείς οι "άλλοι", αυτό κι αν είναι αίνιγμα! Πιστεύω ότι πάνω απ’ όλα είμαστε μπολιασμένοι από την απουσία του θείου Τάκη παρά τα τόσα που μεσολάβησαν από τότε. Μερικά νομίζω πως ήταν πιο άγρια απ’ όσο τα διηγούνται οι μεγαλύτεροι. Γιατί καθένας πια τα λέει από τη σκοπιά του κι όσο κυλά ο χρόνος τα αλατίζουν περισσότερο. Όμως υπάρχει και η αλήθεια μεταξύ παραμυθιού, έρωτα και μυστηρίου. Κι αυτό ήταν που θέλησα να ψάξω για τον θείο Τάκη και για μας. Την αλήθεια. Ο "Θείος Τάκης" είναι μια ανατρεπτική παραλλαγή στο "Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού". Παραλλαγή ερωτική όσο και τολμηρή στα, φαινομενικά, συντηρητικά ήθη μιας ολόκληρης γενιάς αστών.