Το βιβλίο αυτό, παρά το ευτράπελον του τίτλου και της μορφής του, έχει έναν πολύ σοβαρό στόχο. Φιλοδοξεί να αποδείξει ότι η αναγωγή στις παλαιές, κοινές ρίζες ελληνικού και δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού δεν μπορεί να γίνει παρά μέσα από την αμφισβήτηση του δυτικοευρωπαϊκού τρόπου σκέψης. Αυτό σημαίνει ότι, όσον αφορά στην ιστορία της γλώσσας, η "γεωμετρική", δογματική, αυστηρά αιτιοκρατική νεογραμματική αντίληψη των δυτικοευρωπαίων οφείλει να παραχωρήσει την θέση της σε μια πιο ευέλικτη θεώρηση, που λαμβάνει υπόψη της την ποικιλία, την πολυτυπία και τις εναλλακτικές φωνητικές εξελίξεις στα πλαίσια μιας και της αυτής γλώσσας. Αυτή η μετατόπιση του ερευνητικού ενδιαφέροντος από τις σχέσεις μεταξύ των γλωσσών στο εσωτερικό της κάθε γλώσσας ξεχωριστά, μεταβάλλει άρδην το γλωσσικό τοπίο και, σ ό,τι αφορά στην ελληνική γλώσσα, επαναφέρει στο προσκήνιο θεωρητικές προσεγγίσεις όπως αυτές του Κοραή, που η νεογραμματική οπτική του Χατζηδάκι έμοιαζε να είχε τελεσίδικα εκτοπίσει. Ό,τι λοιπόν χάνεται σε επιστημονικοφανή εκζήτηση, μοιάζει να κερδίζεται σε επιστημονική απλότητα, κάτι που συμβαίνει και με τον ήρωα αυτού του "γλωσσολογικού παραμυθιού".