Μερικά σημάδια πρέπει να μένουν. Όχι λόγω περηφάνιας. Εντάξει. Και λίγη από δαύτη. Αλλά το πιο ουσιαστικό τους χαρακτηριστικό είναι πως στέκονται στη θέση τους, σαν ανεξίτηλες πηγές μνήμης. Η φωτογραφία μπορεί και να χαθεί, τα λόγια μπορούν να παρασυρθούν απ΄ τον άνεμο της λήθης. Τα σημάδια όμως κρατάνε χαραγμένη την προσωπική σου ιστορία. Μέχρι να συμφιλιωθείς μαζί της. rnrnrnΚάποιοι θέλουν να μείνουν άλυτες δυο υποθέσεις. Ο ντετέκτιβ Ντάριο Γκρούμο πληρώνεται για να μην ασχοληθεί με καμία από αυτές. Στα μονοπάτια των δουλεμπόρων, στις αθέατες γωνιές των μεγάλων λιμανιών, η ερωτική επιθυμία ακολουθεί τον δαντελωτό ρυθμό ενός αυτοκαταστροφικού και θανάσιμου χορού, ομαδικού και μαζί βαθιά ξεχωριστού για τον κάθε ήρωα. Ένας φίλος και μια γυναίκα. Πάντα μια γυναίκα. rnrnΠαιδιά ποτισμένα με το δηλητήριο του εθνικισμού και φιγούρες που επιμένουν να ζουν στις σκιές. Όταν τα όρια ανάμεσα στη βία, το σεξ, την αγάπη, τη φιλία και τον θάνατο καταργούνται. Μια περιπλάνηση σε δύο ηπείρους, όπου η κάθε μέρα δεν έχει ποτέ τη γεύση της προηγούμενης. Το σάουντρακ αυτού του μυθιστορήματος είναι μαύρες νότες της τζαζ, και ο χορός έχει ήδη στηθεί. rnrnΟ μύθος των λέμινγκς, των μικρών τρωκτικών που αυτοκτονούν ομαδικά μέσα στη δίνη μιας ακατανίκητης τυφλότητας, προβάρεται απόλυτα πειστικά πάνω στην ανθρώπινη ψυχή και στην κρίση της.