Άκουσα τη φωνή που με καλούσε πάλι και βημάτισα προς τα εμπρός, από εκεί που νόμισα ότι ερχόταν, παραμερίζοντας με τα χέρια όλα αυτά τα αντικείμενα που αιωρούνταν και κολλούσαν πάνω μου. Σε μια θέση είδα τότε καθισμένο, μόνο του, έναν κοντό και σχετικά χοντρό άντρα, εκεί γύρω στα εξήντα πρέπει να ταν, που με κοιτούσε μ ένα ύφος που σαν παραπονιάρικο μου φάνηκε, κι είχε κιόλας το δεξί του χέρι σηκωμένο προς εμένα, κάνοντάς μου νόημα να πάω κοντά του. Σαν η συνείδησή μου να ξύπνησε μέσα στον ύπνο μου, και είπα τότε στον εαυτό μου πως αυτός ήταν ο Χρήστος Ευθυμίου. Έτσι απλά του το είπα του εαυτού μου, χωρίς κανέναν προσδιορισμό - πως ήταν ο ηθοποιός, δηλαδή - και έκπληξη καμία. Δεν απόρησα που είχε βρεθεί εκεί μέσα, αλλά ούτε που με καλούσε· χωρίς να ξέρω το γιατί, φυσιολογικό μου φάνηκε, λες κι ήταν συγγενής μου ή φίλος μου παλιός, λες κι είχαμε από χρόνια πάρε-δώσε τέλος πάντων.