Κάθε χρόνο, χιλιάδες ηθοποιοί συρρέουν σαν ένα ποτάμι ατέλειωτο που χύνεται μέσα στη Νέα Υόρκη -το Μεγάλο Αμερικάνικο Μήλο- ελπίζοντας πως η τύχη θα φέρει να παίξουν στο σανίδι και να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι. Μα η τύχη δεν το φέρνει σχεδόν ποτέ κι εκείνοι ξεμένουν για πάντα, να παίζουν τα γκαρσόνια και τις πουτάνες και τους παπάδες που κάνουν έρανο για κάποιο ανύπαρκτο ναό, σέρνοντας τα πόδια τους στο βρωμερό πεζοδρόμιο της αληθινής ζωής. Καιροφυλακτούν τότε και παρακολουθούν με μίσος τους πετυχημένους ζητιάνους, νομίζοντας πως λίγος Σαίξπηρ αρκεί για να μπορέσεις ν απλώσεις το χέρι με επιτυχία. Πως είναι εύκολο, μέσα στην παραζάλη και την αηδία του δρόμου, να κάνεις τον άλλο να σταματήσει, να συγκινηθεί και να σου παραδώσει τα λεφτά του.