Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δεν ήταν μόνο ένας εξαιρετικός στρατιωτικός ηγέτης, αλλά και ένας ιδιοφυής πολιτικός νους. Κανένας άλλος από τους οπλαρχηγούς του 1821 -ούτε καν κι αυτός ακόμη ο μεγάλος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης- δεν διέθετε τη βαθιά και διεισδυτική πολιτική ματιά, σχεδόν προφητική, του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Και ίσως αυτός ήταν ο κύριος λόγος που αυτός ο άντρας εξ’ αρχής χαρακτηρίστηκε από κάποιους επικίνδυνος. Ο κατατρεγμός του ήταν εξοντωτικός, ιδιαίτερα από τη στιγμή που άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτοι πολιτικοί σχηματισμοί της Ελληνικής Επανάστασης και να διαμορφώνονται οι αντιτιθέμενοι πόλοι εξουσίας εντός της που οδήγησαν στον Α΄ και στον Β΄ Εμφύλιο. Σαν τον ιστό που υφαίνει η αράχνη, έτσι και οι πολιτικοί αντίπαλοι του Οδυσσέα Ανδρούτσου, έστησαν αριστοτεχνικά τη συνομωσία που είχε ως κατάληξη την εξόντωση του κορυφαίου πατριώτη και αγωνιστή. Η δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου αποτελεί μία ανεξίτηλη κηλίδα επί της, κατά τα άλλα, ένδοξης Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και σκοτεινό στοιχείο εκείνων των θυελλωδών καιρών που όμως, οδήγησαν, εν τέλει, την Ελλάδα στην, έστω με συμβιβασμούς και προϋποθέσεις, Ελευθερία. Η δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Ιωάννη Καποδίστρια, η δολοφονία (;) του Γεώργιου Καραϊσκάκη και ο πολιτικός διωγμός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τελικά, περιχαράκωσαν και εκτροχίασαν τους σκοπούς, τα ιδανικά και το αποτέλεσμα του Αγώνα του 1821. Το σημερινό ελληνικό κράτος, πιθανότατα θα ήταν πολύ διαφορετικό αν δεν είχαν συμβεί αυτά τα φοβερά γεγονότα. Ο Γιώργος Πύργαρης, ακούραστος ερευνητής, «βουτά» με θάρρος στο πλούσιο υλικό των Γενικών Αρχείων του Κράτους (ΓΑΚ) και ανασύρει από τον «βυθό» την επιστολογραφία του Ανδρούτσου και των άλλων συντελεστών εκείνης της τραγικής ιστορίας, φίλων και εχθρών του, καθοδηγώντας με εντιμότητα τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου μέσα στο σκοτεινό τούνελ –που αλίμονο, δεν είχε φως στο τέλος- της συνωμοσίας και εν τέλει, της δολοφονίας του Ήρωα.