Άνθρωποι του υποκόσμου, έμποροι ναρκωτικών, σωματέμποροι, επίορκοι αστυνομικοί. Και εγώ. Εγώ, ένας πρώην -κατά λάθος - τρόφιμος ψυχιατρείου να παριστάνω τον ντετέκτιβ, προσπαθώντας να διαλευκάνω δολοφονίες και εκβιασμούς, προσπαθώντας να αποδώσω δικαιοσύνη, όπως τουλάχιστον την καταλαβαίνω εγώ. Όμως ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει τι είναι το σωστό και τι είναι το λάθος; Ποιος είμαι εγώ που αποφασίζω αν πρέπει να ζήσει ή αν πρέπει να πεθάνει κάποιος; Εσύ. Εγώ είμαι εσύ. Εσύ που σε εκβίασαν και δεν μπορούσες ούτε να το καταγγείλεις. Εσύ που σου σκότωσαν το παιδί και μετά από λίγα χρόνια συνάντησες τον δολοφόνο του στο δρόμο να σου χαμογελάει ειρωνικά. Εσύ που σου βίασαν το παιδί και ο σάτυρος συνεχίζει να περιφέρεται στην ίδια παιδική χαρά. Εσύ που... Τελικά ποιο είναι το δίκαιο; Πότε αποδίδεται η δικαιοσύνη; Από ποιόν αποδίδεται; Από τον διεφθαρμένο δικαστή; Από τον πουλημένο νομοθέτη στη βουλή; Από τον εξαγορασμένο μπάτσο; Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Ή μπορεί και καμιά φορά, κατά λάθος ή και ηθελημένα, οφθαλμόν αντί οδόντος. Ε! και τι έγινε; Τι παραπάνω έγινε; Μπορεί να είναι και έτσι. Μπορεί όμως και να μην είναι... Σκληρή η γραφή, απαλύνεται από τον αυτοσαρκαστικό μανδύα που ενδύεται ο πρωταγωνιστής, ο ντετέκτιβ, που κάνει την ανάγνωση ευχάριστη αυξάνοντας παράλληλα το ενδιαφέρον και την αγωνία του αναγνώστη. Του αναγνώστη που διερωτάται αν διαβάζει αστυνομικό μυθιστόρημα ή παρακολουθεί αστυνομική ταινία στον κινηματογράφο.