Έμαθα ότι ήμουν διαφορετική όταν ήμουν πολύ μικρό κοριτσάκι: όταν οι χρυσαφένιες μπούκλες, που μετά βίας έφταναν στους ώμους μου τότε, άρχισαν να παίρνουν το χρώμα του στιλβωμένου κοκκινωπού χρυσού. Η γιαγιά σου η Λήδα, που δεν τη γνώρισες ποτέ, μου είπε ότι ήμουν παιδί του Δία... Έτσι, ήθελε η Ιστορία την Ελένη, κόρη του Δία. Τόση ήταν η ομορφιά της, τόση η λάμψη της που μόνο ο βασιλιάς των θεών του Ολύμπου θα μπορούσε να είναι πατέρας της. Κι έτσι και έμεινε στην αιωνιότητα: ως η Ωραία Ελένη, μια γυναίκα που για χάρη της δυο λαοί έχυσαν το αίμα τους σ έναν ανελέητο πόλεμο. Στο μυθιστόρημα αυτό, η Ελένη παίρνει για πρώτη φορά το λόγο και μιλάει για τη ζωή της -για τα παιδικά της χρόνια στο βασιλικό παλάτι της Σπάρτης, για την απαγωγή της από τον Θησέα, το βασιλιά της Αθήνας, για το γάμο της με τον Μενέλαο, για τον τυφλό έρωτά της για τον Πάρη, και, τέλος, για τον πόλεμο που κατέστρεψε την Τροία- και μέσα από τα μάτια της ξετυλίγεται η ιστορία της γυναίκας-σύμβολο που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο καμία άλλη.