- Σχέση και αλληλεξάρτηση ουσιαστικής έννομης σχέσης και υποκειμένων της δίκης. Ουσιαστική και δικονομική έννοια των διαδίκων - Συγκριτική προσέγγιση της έννοιας των διαδίκων στην πολιτική (αμφισβητούμενη και εκούσια δικαιοδοσία) και τη διοικητική δίκη (ουσίας και ακυρώσεως) - Σφαιρικός και ενιαίος προσδιορισμός της έννοιας των διαδίκων, και κατ’ αντιδιαστολή των τρίτων, καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης, από τον χρόνο επελεύσεως της εκκρεμοδικίας ως τον χρόνο εκδηλώσεως του δεδικασμένου. Αρχικοί και επιγενόμενοι διάδικοι - Απόκτηση της ιδιότητας του διαδίκου. Άσκηση αγωγής κατ’ ανυπάρκτου προσώπου. Διάκριση επιτρεπτής βελτιώσεως και απαράδεκτης μεταβολής της αγωγής ως προς τα υποκείμενά της. Επίδοση της αγωγής σε εσφαλμένο πρόσωπο - Διακρίσεις διαδίκων και τρίτων. Συμμετοχή τρίτων στη δίκη. Απόδειξη με μάρτυρες ή με ένορκες βεβαιώσεις και εξέταση των διαδίκων. Οι διάδικοι στα ένδικα μέσα: ενεργητική και παθητική νομιμοποίηση ιδίως επί συμμετοχής τρίτων στη δίκη. Δεδικασμένο και τριτανακοπή - Η ιδιότητα της κοινοπραξίας ως διαδίκου υπό το πρίσμα της ΟλΑΠ 22/1998 και ΟλΣτΕ 971/1998 - Προσδιορισμός και πρακτικές συνέπειες της ιδιότητας του διαδίκου στην εκούσια δικαιοδοσία: Ουσιαστικώς ή τυπικώς μετέχοντες στις δίκες προσωπικής καταστάσεως (πτωχευτικές, υιοθεσίας, δικαστικής συμπαραστάσεως) - Φύση της διοικητικής δίκης και λειτουργία των διαδίκων στο διοικητικό δικονομικό δίκαιο. Προσδιορισμός της ιδιότητας του διαδίκου και ικανότητα δικαστικής παραστάσεως του Δημοσίου και των ν.π.δ.δ. στις ακυρωτικές δίκες και τις διοικητικές διαφορές ουσίας