Οι περισσότεροι άνθρωποι στη ζωή τους περιορίζονται σε µια τακτική γνωστή στον χρηµατοπιστωτικό κόσµο ως "διασπορά του ρίσκου", δηλαδή σε συχνές αλλά µικρής έντασης "αναγνωριστικές" συγκρούσεις µε το κατεστηµένο για ήσσονος σηµασίας ζητήµατα, αποφεύγοντας την πλήρη ρήξη για τα σηµαντικά του βίου πράγµατα, ώστε να µη βιώσουν την αδυσώπητη κριτική και εντέλει την απόρριψη και την περιθωριοποίηση, το "ανεπαισθήτως µ έκλεισαν από τον κόσµον έξω" του Καβάφη. Αυτό το ρίσκο µιας ενδεχόµενης κοινωνικής συντριβής µέσα από µια µετωπική σύγκρουση µε την καθεστηκυία τάξη πραγµάτων -το αξιακό σύστηµα της ευρύτερης κοινότητας- λίγοι άνθρωποι έχουν το θάρρος να το αναλάβουν. Είναι οι "εξοδίτες", για τους οποίους έγραψε ο ποιητής Θ. Παπαθανασόπουλος: Σαν ήρθε ο χρόνος ο διορισµένος όλα για την έξοδο ήταν έτοιµα: ο πολιορκητής, ο πολιορκηµένος, τα προσχήµατα. [...] όσοι σώθηκαν ήταν σωσµένοι από τα πριν µες στην ψυχή τους. Οι χαµένοι είχαν χαθεί πριν γεννηθούν.