Α Ι Γ Ε Α Σ Θα ήθελα να μοιραστώ ένα σώμα με τη θάλασσα, τα μαλλιά μου πλεγμένα με τα φύκια του βυθού με τραβούν να γίνουμε ένα. Το νιώθω, στα κύτταρα μου το αποζητά, ο εαυτός μου να αφεθώ στο ρεύμα του νερού να αισθανθώ ότι κλείνουν οι πληγές μου. Το νερό με αγκαλιάζει, η ώρα πλησιάζει και εγώ είμαι έτοιμη από καιρό. ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΠΟΥ ΚΡΥΒΩ ΣΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ Η πιο δύσκολη συνειδητοποίηση είναι αυτή του φόβου. Φοβάμαι να ανοιχτώ, να αφεθώ να μείνω μόνη μου μετά και να αναπολώ. Ανασφάλειες σαν όνειρα κάθε βράδυ με τυλίγουν, πως δεν είμαι αρκετά καλή, πως δε θα μείνεις για μια ζωή. Κι αν φύγεις κάποια στιγμή, όπως έκαναν όλοι πιο πριν; Στο τέλος δε μένει κανείς. Φοβάμαι μήπως πονέσω παραπάνω από όσο αντέχω, όμως και αν πονέσω λιγότερο αξίζει τον κόπο; Τρομάζω πως όταν πονάω δεν ελέγχω το ποια είμαι, πως θα με χάσω πάλι τώρα που με βρήκα.