Στο πρώτο μέρος γίνεται μια προσπάθεια ενδοσκόπησης, με την αίσθηση του επείγοντος, ενδοσκόπηση απρόβλεπτη και μυστηριακή, σπλαχνική και λυτρωτική που αναρωτιέμαι αν είναι τάση αναδημιουργίας ή συστροφή στις φόρμες. Στο δεύτερο μέρος παλεύω ν αποποιηθώ κυνικότητα, ματαιοδοξία, κενότητα και ν αγκαλιάσω πάλι τη φύση. Συγκρούομαι με την εποχή μου, σε μια σύγκρουση χωρίς συντριβή, που μορφοποιείται μέσω των λέξεων. Οι καιροί μας αντικατοπτρίζουν τις παραμορφώσεις των ενοχών, της μοναξιάς και του ανικανοποίητου ενώ οι υπεύθυνοι με απέραντη νωθρότητα διευθύνουν άτεχνα ορχήστρες ψιθύρων και νευρώσεων. Στην ποίηση όμως διατρανώνεται ένας τεράστιος μικρόκοσμος με πολλαπλά νοήματα. Στον μικρόκοσμο αυτό ο έρωτας θα έχει παντοτινά την εξέχουσα θέση! Μ. Κ.