«Οι λέξεις τσεκούρι στα χέρια» είναι ένα ψυχο/αφήγημα, το οποίο ισορροπεί ανάμεσα στον μέσα κόσμο - και το τραύμα ενός πάσχοντος, μα πεισματάρικου υποκειμένου- και τις οικογενειακές αφηγήσεις, που επαναλαμβάνονται διαρκώς, άλλοτε ψιθυριστά κι άλλοτε με κρότο πολύ και θόρυβο. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα σχήμα λεκτικής και υπαρξιακής ερμηνείας μιας αυτό/εκπληρούμενης προφητείας. Η γραμματική και σύνταξη αυτού του κειμένου σε γλωσσικό συμβάν βρίσκεται διαρκώς σε ένα οριακό σημείο. Η γλώσσα λειτουργεί πότε σαν ένα ερμητικά κλειστό σχήμα πότε σαν λαϊκό άσμα σε πανήγυρι του Δεκαπενταύγουστου. Κεντρικές φιγούρες είναι οι γυναίκες και τα κορίτσια της οικογένειας. Εκείνες μεταμορφώνονται πότε σε βότσαλα, πότε σε πέτρες και πότε σε βράχους. Άλλοτε για να παίξουν, άλλοτε για να επιτεθούν κι άλλοτε απλά για να πετάξουν. Το βιβλίο περιλαμβάνει μια σειρά με φωτογραφίες της Αθανασίας Κρατημένου από τα σπλάχνα της πόλης με τον τίτλο «No woman΄s land”, ενώ η ίδια έχει επιμεληθεί και το εξώφυλλο.