Τα τρία προγράμματα οικονομικής προσαρμογής (Μνημόνια) της περιόδου 2010-20018 προέβλεπαν ότι, εκτός από την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και την εφαρμογή μέτρων αυστηρής λιτότητας, η Ελλάδα όφειλε να υλοποιήσει μια σειρά διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Ακόμη και μετά την έξοδο από τα Μνημόνια, συνέχισε να είναι σταθερή και επίμονη η σύσταση από τους δανειστές να ολοκληρωθούν και να διατηρηθούν οι μεταρρυθμίσεις. Στην παρούσα μελέτη αναλύεται το περιεχόμενο της έννοιας αυτής, οι προτεραιότητες πολιτικής που υπηρετούσαν οι αλλαγές που επιβλήθηκαν και οι τρόποι με τους οποίους μεθοδεύτηκε μια νεοφιλελεύθερη, κατά βάση, προσαρμογή της οικονομίας στη διάρκεια της μνημονιακής περιπέτειας της χώρας. Καθώς στην αφετηρία αυτών των μεταρρυθμίσεων βρίσκεται κατά κανόνα μια νομοθετική αλλαγή, η ανάλυση ακολουθεί τη μορφή ενός χρονικού των νομοθετικών μέτρων που προωθήθηκαν σε μείζονες τομείς: αγορά εργασίας, επαγγελματική-επιχειρηματική δράση, δικαιοσύνη, λειτουργία του κράτους και δημόσια διοίκηση. Η παρουσίαση συμπληρώνεται με σύντομη αναφορά στα γεγονότα και τις οικονομικές-πολιτικές εξελίξεις που πλαισίωσαν αυτές τις ρυθμιστικές παρεμβάσεις.