Το σύνολο σχεδόν των αυτοτελών νόμων του Λέοντος σώζεται στη "Συλλογή των 113 Νεαρών", ένα έργο που ως προς τις συνθήκες της γενέσεώς του και τη δομή του προκαλεί ατέλειωτες σuζητήσεις μεταξύ των ιστορικών του βυζαντινού δικαίου. Με βάση την επί πολλά χρόνια προσωπική ενασχόλησή του με το κείμενο των Νεαρών, λαμβάνοντας υπόψη και τα πορίσματα πρόσφατων ερευνών γύρω από το νομοθετικό έργο των Μακεδόνων αυτοκρατόρων, δίδει ο συγγραφέας του βιβλίου στην εισαγωγή απαντήσεις σε πολλά από τα ερωτήματα που η "Συλλογή" προκαλεί. Το ύφος των Νεαρών, που κατά την κρατούσα άποψη γράφτηκαν από τον ίδιο τον Λέοντα, είναι εξαιρετικά περίτεχνο -ο Λέων υπήρξε μαθητής του Ιερού Φωτίου)- και επιτηδευμένο, γι αυτό και το κείμενό τους δεν γίνεται κατανοητό από τον σύγχρονο νομικό. Στη νεοελληνική απόδοση καταβλήθηκε ιδιαίτερη προσπάθεια να αποτυπωθεί το κείμενο των νόμων πιστά με χρήση σήμερα καταληπτών νομικών όρων, αλλά και με, όσο αυτό ήταν δυνατόν, μεγαλύτερο σεβασμό προς το ύφος του νομοθέτη και τα εκφραστικά μέσα του. Για να μπορέσει ο αναγνώστης να αντιληφθεί καλύτερα τις νομοθετικές μεταβολές που επέφεραν οι Νεαρές, προσδιορίζονται μέσα σε αγκύλες οι προγενέστεροι κανόνες δικαίου, των οποίων γίνεται στο κείμενο επίκληση.