Μέχρι σήμερα, η θεωρητική επεξεργασία των προϋποθέσεων διάρρηξης καταδολιευτικών απαλλοτριώσεων (ΑΚ 939 επ.) σε επίπεδο μονογραφιών και αυτοτελών μελετών είναι μάλλον μικρή, παρά την πληθώρα των ερμηνευτικών ζητημάτων, αλλά και την πρακτική χρησιμότητα που εμφανίζει η αντιμετώπισή τους. Η παρούσα μονογραφία αποσκοπεί στην κάλυψη αυτού του κενού στην ελληνική βιβλιογραφία. Στο πρώτο μέρος επιχειρείται η αποτύπωση της ιστορίας του θεσμού της διάρρηξης των καταδολιευτικών απαλλοτριώσεων, η ένταξή του στο σύστημα του ιδιωτικού δικαίου, η έρευνα του τελολογικού υπόβαθρου του θεσμού, καθώς και η γενική σκιαγράφηση της έννομης σχέσης της διάρρηξης (νομική φύση, περιεχόμενο, υποκείμενα). Στο δεύτερο μέρος αναλύονται τέσσερις από τις πέντε προϋποθέσεις του δικαιώματος διάρρηξης, δηλαδή η απαλλοτρίωση, η βλάβη του δανειστή (την οποία εκφράζει η ανεπάρκεια της υπόλοιπης περιουσίας του οφειλέτη), ο δόλος του οφειλέτη και η γνώση του τρίτου για το δόλο του οφειλέτη ή η χαριστική αιτία της απαλλοτρίωσης. Το τρίτο και μεγαλύτερο σε έκταση μέρος είναι αφιερωμένο στα ζητήματα που σχετίζονται με την αξίωση του δανειστή, ως στοιχείο του πραγματικού της ΑΚ 939. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην αντιμετώπιση του ειδικότερου ζητήματος της προστασίας μη χρηματικών αξιώσεων μέσω της αξιοποίησης των διατάξεων για τη διάρρηξη. Στο τέταρτο μέρος αναπτύσσονται συνοπτικά οι έννομες συνέπειες άσκησης του δικαιώματος διάρρηξης.