Η προσφυγική αποκατάσταση, που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, αποτελεί ένα μοναδικό επίτευγμα του κράτους, το οποίο επηρέασε καταλυτικά την εξέλιξη των πόλεων. Η Φλώρινα, παρά τον σχετικά περιορισμένο αριθμό προσφύγων, συγκριτικά με τα μεγάλα αστικά κέντρα και τις κύριες πόλεις-λιμάνια, συγκεντρώνει ορισμένα χαρακτηριστικά, που την καθιστούν ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα: α. οι πρόσφυγες κατάγονται από πολλές διαφορετικές περιοχές (Μικρά Ασία, Πόντος, Βαλκάνια), β. το ποσοστό των προσφύγων επί των γηγενών κατοίκων προσομοιάζει με τις κύριες προσφυγουπόλεις, γ. εφαρμόστηκε ένα εντατικό στεγαστικό πρόγραμμα που επέκτεινε αποφασιστικά τον υφιστάμενο πολεοδομικό ιστό και δ. ο κοινωνικός και αστικός σχηματισμός εξελίχθηκε με την αφομοίωση της προσφυγικής εγκατάστασης. Με τις συντονισμένες προσπάθειες του κράτους, με την έντονη παρουσία των συλλόγων και τη δράση συγκεκριμένων προσώπων, οι προσφυγικοί συνοικισμοί κατάφεραν να επιλύσουν το μείζον πρόβλημα της κατοικίας, αλλά και να προσδώσουν στην πόλη νέες προοπτικές. Μέσα από αρχειακή έρευνα, βιβλιογραφική επισκόπηση και τελικά, από την κριτική ανάλυση του φαινομένου, αναδύεται η σημασία του εγχειρήματος σε κοινωνικοοικονομικό, πολεοδομικό και αρχιτεκτονικό επίπεδο.