Ο φιλέλληνας Γερμανός ιστορικός (1832-1873), καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Greifswald, τεκμηριώνει με ιστορικά επιχειρήματα και επιστημονικό τρόπο την αδιάρρηκτη συνέχεια του Ελληνισμού κατά τους Μέσους (Βυζαντινούς) Χρόνους (577-1204). Η μετάφραση της μονογραφίας του Χοπφ ήλθε να προστεθεί στην ελληνική ιστοριογραφική παραγωγή που, ξεκινώντας με την εισαγωγή του Σπυρίδωνος Ζαμπέλιου στα Άσματα δημοτικά της Ελλάδος το 1852 (αρ. 204 της Βιβλιοθήκης Ιστορικών Μελετών) και κορυφούμενη με την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου το 1860-77 (βλ. και του ιδίου, Περί της εποικήσεως Σλαβικών τινών φύλων εις την Πελοπόννησον, αρ. 209 της Βιβλιοθήκης Ιστορικών Μελετών), αποσκοπούσε στην ανασκευή των θεωριών του Φαλλμεράυερ περί εκσλαβισμού των Ελλήνων, οι οποίες ταλάνισαν τους Έλληνες πολιτικούς και διανοουμένους του 19ου αιώνα και έδωσαν το έναυσμα για τη γένεση της ελληνικής ιστοριογραφίας και ανάπτυξη της λαογραφίας.