Η Φιλιπετί περιγράφει με ευαισθησία (και με πολύ καλή γραφή) τη ζωή των μεταλλωρύχων και μεταλλουργών στη Λορραίνη της Γαλλίας, μέσα από τις περιπέτειες του πατέρα της, γιου Ιταλού μετανάστη, που πέθανε στα 54 του χρόνια μετά από μια ζωή αφιερωμένη στα μεταλλεία, τον συνδικαλισμό και τον κομμουνισμό (ήταν δήμαρχος της πόλης Οντέν). Η συγγενική σχέση της συγγραφέως με τον ήρωά της προσδίδει στο μυθιστόρημα μια ιδιαίτερη μουσικότητα, που διαποτίζεται ταυτοχρόνως από νοσταλγία, σεβασμό και αγάπη για τους χαρακτήρες του βιβλίου της. (Jack Dion, Marianne). Ένας ολόκληρος κόσμος ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες των μεταλλείων και μας κάνει να σκεφτούμε τον Ζολά ή μάλλον τον Ροζέ Βαγιάν. Χωρίς πολλούς διαλόγους, με οδυνηρή διαύγεια, ιδιαίτερα για τη φιλοσταλινική στάση του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, η Φιλιπετί υπογράφει ένα δυνατό μυθιστόρημα φωτιάς, οργής και δακρύων. Ένα βιβλίο αξιοπρεπές και έντιμο κατ εικόνα των προσώπων του δράματος. Βιβλίο, με ουμανιστικό περιεχόμενο, μιας στιλίστας συγγραφέως που δημιουργεί ένα πρωτότυπο μυθιστορηματικό σύμπαν. (Jean-Remi Barland, Lire)