Ησυχάστε, φίλοι μου, και ακούστε..., Εγώ, από τον Πύργο, την ψηλότερη κορφή της Οίτης στα 2.152 μέτρα, τα ακούω και τα νιώθω πάλι όλα..., εσείς όχι;rnΤα ψιθυριστά τα λόγια τους, την ορμή των επιθυμιών τους, τους κανόνες και τους άγραφους νόμους που δεν έπρεπε να παραβιαστούν, τα ποδοβολητά των αλόγων των ανταρτών, τη συμφορά, τα δάκρυα, το αίμα...rnΔεν τα βλέπω πια, μόνο τα ακούω...rnΚαι σας φαίνεται παράδοξο;rnΈχει φωνή το δάκρυ, έχει λαλιά το αίμα, έχει τέτοια ακουστική η συμφορά, που όποιος νομίζει ότι κλειδώνοντας μια πόρτα και μένοντας μόνος να απολαύσει τη δυστυχία του, δεν τον ακούει κανείς, σφάλλει τόσο, φίλοι μου.