Oι ταινίες που γύρισε ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι με βάση τους δύο πασίγνωστους ελληνικούς μύθους είναι από τα ποιητικότερα και τα πλέον συζητημένα έργα του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη-συγγραφέα. Αντιτάσσοντας τη δική του αρχαϊκή Ελλάδα στην κλασικίζουσα εικονογράφηση που προτιμούσε και εξακολουθεί να προτιμά (πλην Κακογιάννη) ο διεθνής κινηματογράφος, και αντιμετωπίζοντας την κυκλική πορεία της ζωής σε μόνιμη αντιπαράθεση με μια γραμμική αντίληψη περί ιστορίας, ο Παζολίνι δίνει σ αυτά τα δύο σενάρια τον καλύτερό του εαυτό, μην κρύβοντας τη νοσταλγία του για τις αξίες ενός αγροτικού προκαπιταλιστικού κόσμου και καταγγέλλοντας έμμεσα τη βία των κοινωνικών δομών της βιομηχανοποιημένης Δύσης. O σημερινός αναγνώστης θα εντυπωσιαστεί με το πόσο σύγχρονα φαντάζουν αυτά τα έργα που γράφτηκαν αντίστοιχα το 1967 και το 1969 για να δώσουν στο ρόλο της Ιοκάστης το πρόσωπο της Σιλβάνα Μάνγκανο και στο ρόλο της Μήδειας το πρόσωπο της Μαρίας Κάλλας.