"Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως ηγετικό και συντονιστικό Κέντρο της Ορθοδοξίας, εάν θεωρούσε την παράδοση μονόπλευρα, ως στείρα συντήρησι, και όχι ως πνεύμα συνεχώς αναγεννώμενο και συνεχώς ανανεούμενο, θα απέκοπτε, θα στερούσε αυτόματα τον εαυτό του, όπως έχει παρατηρηθεί ευστοχώτατα, τόσον από τον τίτλο του "Οικουμενικό", όσο και από την οικουμενική αποστολή του. Δεν μπορεί να νοηθή ηγεσία αξία του ονόματός της, εάν δεν αντιλαμβάνεται το νόημα της εποχής και δεν κινείται για την ικανοποίησι των θρησκευτικών και πνευματικών αναγκών του χριστιανικού πληρώματος. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπήρξεν, είναι και πρέπει να μείνει ο ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων της εποχής και ο ερμηνευτής των μεγάλων στροφών του βίου του κόσμου, με οδηγόν πορείας πάντοτε την παράδοσι. Ετσι μόνο κατώρθωσε, στη μακρά και περιπετειώδη πορεία της ιστορίας και της ζωής του, όχι μόνο να επιβιώση, αλλα και να μεγαλουργήση".