Μένουνε μέσα μου πολλοί, το λέω, το ξαναλέω. άλλοι κοιμώνται τη νύχτα, άλλοι τη μέρα, τα κρεβάτια τους είναι κουκέτες στου μυαλού μου πάνω το σιωπηλό σκάφος, πλένονται, άλλος κοιτώντας απ τα μάτια μου έξω, κι άλλος από κάτι φινιστρίνια στα νεφρά με θέα την καρδιά μου και το συκώτι. άλλοι βλέπουν, κατεβαίνοντας ως τα ρουθούνια έξω-έξω με σχοινιά, δυο εικόνες του κόσμου άσχετες, των δαχτύλων των ποδιών μου τη γλυκιά ηρεμία, της κοιλιάς μου τον πιο κάτω γκρεμό ονειρεύονται. κι ένας, ο πιο δικός μου απ όλους, ούτε κοιτάει, ούτε μιλάει, ούτε βλέπει. πίσω απ το σημάδι το πιο παλιό μου επί της Γης, κάτω απ το εμβόλιο στον ώμο του αρέσει μια ζωή να κρύβεται.